Koma svo...

Hér er pistillinn minn sem kom í Mosfellingi núna í Október og ann er númer 62 í röðinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Koma svo...

Þá er sumarið búið og haustlægðirnar og rigningar stormarnir koma að heimsækja okkur hver af öðrum svona eins og vera ber á þessum árstíma. Nú fjúka yfirbreiðslurnar af grillunum og trambolínin takast á loft, og þetta kemur okkur alltaf jafn mikið á óvart á hverju ári. Sumarið var nú ekki einsog ég hafði vonað, veðrið var undir meðallagi og fótbolta sumarið hjá okkar fólki í Aftureldingu var því miður frekar slappt. Ég sem hafði vonað að stelpurnar gerðu atlögu að toppi deildarinnar í ár og strákarnir færu beina leið upp en við rétt sluppum við fall í síðustu umferð. Það verður að teljast jákvætt að falla ekki en ekki beint árangur til að opna kampavínsflösku og kveikja á flugeldum eða hvað? En það kemur tímabil eftir þetta og ekkert annað í stöðunni en að gera betur að ári.

 En með með fjúkandi trambolínum og frosti á framrúðum kemur handbolta vertíðin sem ég einsog svo margir aðrir eru búnir að hlakka til að byrji, en í ár eru strákarnir á ný meðal þeirra bestu þar sem þeir eiga heima. Og vitið menn þegar þetta er skrifað eru þrír leikir búnir og þrír sigrar komnir í hús og þeir geta verið stoltir yfir árangrinum til þessa, Með svona góða byrjun er ekkert til fyrirstöðu að fara bara alla leið og klára þennan andskota og næla sér medalíu er það ekki bara.. En  við verðum þá líka að gera okkar hlut og gera það með látum og það er að fylla kofann á öllum heimaleikjum og öskra okkur meðvitundarlaus í leiðinni. Það væri nú gaman að fá svona stemningu á pallanna einsog var hér á gullaldar árunum á hverjum einast heimaleik. Rothöggið á pallana og stigin koma að sjálfum sér í hús. Ég ætti nú minnst að rífa kjaft um mætingu á leiki enda ekki með góða tölfræði þegar kemur að því að mæta á völlinn hvort það er að horfa á fótbolta eða handbolta leiki, en batnandi mönnum er best að lifa sagði einhver að mig minnir. Koma svo...

 

Högni Snær.