Ömurlegt leiktíð.

Þessi pistill er númer 35 hjá mér og birtist í Mosfellingi.

Ömurlegt leiktíð.

 

Þegar ég settist niður til að skrifa þennan pistil þá var ég nú með annað viðfangsefni í huga en ég gat bara ekki setið á mér en að hella úr skálum reiði minnar á þetta fjandans lyklaborð. Því þegar þetta er skrifað eru liðnar 10 mínútur síða flautað var af leik Everton og Liverpool sem lauk með 2-0 skitu upp á bak minna manna.

Þannig er nú í pottinn búið að ég er Liverpool maður og hef alltaf verið, já og VERÐ alltaf þangað til dagar mínir hér eru taldir. Ég hef staðið með mínum mönnum alla mína tíð og það hefur verið mikil rússíbana ferð. Sigrarnir hafa  verið ansi sætir og töpin jafnframt súr, en síðasta tímabil var það súrasta og svartasta sem ég man eftir. Eftir að hafa verið slegnir úr öllum keppnum vorum við að reyna að rembast við að komast í meistaradeild  en rembingurinn varð að vonbrigðum og tímabilið varð það lélegasta síðan land byggðist.

En með von í hjarta og nýjan stjóra í brúnni varð maður vongóður um að þetta tímabil yrði tímabil stórra sigra en staðreyndin er önnur, nú verður ekki barist um titla heldur veru okkar í deildinni sem að ég hélt að ég myndi aldrei upplifa á meðan ég lifi. Maður þarf að skríða meðfram veggjum til að forðast háð og hörð skot frá samstarfsmönnum og öðru fólki. Ég er búinn að fá nóg, menn sem hafa það að atvinnu að sparka í bolta og hafa fyrir vikið skít nóg af peningum, eiga nú að drullast til að fara spila fótbolta og fara að vinna eitthvað af þessum leikjum sem þeir eiga eftir svo að maður verði ekki fyrir einelti það sem eftir er að árinu. Það sem hefur haldið geðheilsunni í lagi til þessa er að drullusokkarnir í Man. Utd. eru líka að drulla upp á bak en þeir eru þó 4 sæti en við í því 19.

En maður á aldrei að gefast upp..

You ‘ll never walk alone.

 

Högni Snær